Path finder

Wtorek, 31 marca 2015 · dodano: 31.03.2015 | Komentarze 9

Ostatnio coś mi znowu zaczęło strzelać w rowerze. Wyszedłem dziś się przejechać i sprawdzić czy moje przypuszczenia okazały się słuszne. Na szczęście to jeszcze nie zawieszenie tylko zacisk sztycy, wystarczyło odtłuścić :). Jeśli miałem ochotę na jakąś dalszą jazdę to minęła jak tylko zmieniłem kierunek jazdy na pod wiatr. Poza tym bez kasku itp czułem się jakiś taki nagi :).
Dziś przy dużym współudziale ziomeczka Pawła wzbogaciłem swój alkowóz o bagażnik dachowy i 3 uchwyty. Po 3 sezonach wożenia rowerów w kabinie ostatni, błotny Beskid przekonał mnie jednak, że tego potrzebuję. Teraz będziemy się wozić we 3 jak prawdziwy Gang Albanii, a nie cygański tabor :D.




Wiadomo - dojazdówka to też część "sztuki wyrypy". Na dojazdach jest zamuła, wszyscy zaspani. Powrót to zupełnie co innego, goście na endorfinach często pod wpływem - zawsze jest wesoło. Czasem można by o tym zrobić osobny, blogowy wpis :). Ze względu na możliwość aktywnej regeneracji odpowiednimi napojami wolę być wożony niż wozić ale jeżdżę tyle, że roli kierowcy nie uniknę. Teraz powinno być mniej ogarniania, a zwłaszcza czyszczenia tapicerki :D.

---

Obejrzałem sobie na spokojnie PathFindera i uważam, że jest to film kompletnie zajebisty. Enduro Me było spoko ale ten jest lepszy. Fajnie jest obejrzeć film o czymś co się samemu robi (oczywiście z mniejszym rozmachem). Odbiera się go wtedy inaczej, bardziej wielowymiarowo niż przeciętny widz. To nie jest tylko film o jeździe rowerem. To film o planowaniu, logistyce, dopasowaniu ekipy, o jedzeniu, radzeniu sobie z problemami na trasie, walce z przyrodą. Dla mnie to samo życie. Przeciętny widz zapewne tego nie zauważy. DH-chłopiec, który całymi daniami sadzi w opór jedną linię tam i z powrotem też pewnie tego nie zakuma. Kilka luźnych myśli:
- za dużo slow-mo, zwłaszcza w Bieszczadach
- byłem/jeździłem we wszystkich miejscówkach pokazanych w segmencie bieszczadzkim, dostanę medal? :)
- zielone Bieszczady = ślinka cieknie
- "100-km singla” na szlaku granicznym, o których mówi Tomek - lekko marketingowa zagrywka :D, aż tak różowo to nie ma jak wynika z moich doświadczeń i ktoś kto w to uwierzy może się mocno zdziwić, tak czy siak graniczny na wiecznym propsie
- szlaki w okolicy trasy transfogarskiej - korzenie, głazy błoto! marzenie … do przejechania nim odejdę do krainy wiecznej wyrypy
- muza przyjemniejsza niż to całe rege z Enduro Me
- te ujęcia z nocnych jazd jak dla mnie zbędne
- tyle pokazywali Krossa Moona że aż mam ochotę potestować
- fajny patent z łataniem opony bezdętkowej z użyciem rękawiczki lateksowej - jak widać zawsze warto mieć przy sobie coś z lateksu hehe
- gdzieś tam spotkałem się z opinią że słowo „ENDURO” jest nadużywane do bólu - oglądałem film mając to w pamięci i wyszło mi, że słowo jest wypowiadane 4 razy + 1 dodatkowy raz w angielskich napisach (przetłumaczyli „bajkerzy” jako „enduro riders”). Chyba nie tak źle jak na ponad 40 minutowy film?

Mam nadzieję, że na kolejną produkcję Tomka i Brajana nie trzeba będzie znowu czekać prawie 4 lata.