Kwiaty w kasecie potargał wiatr

Wtorek, 28 maja 2019 · dodano: 28.05.2019 | Komentarze 2

Spocznik przed kamienołom-lajnem

Między kamieniołomem a cyplem

KAMIENIOŁOM to najlepszy ZJAZD, KAMIENIOŁOM to styl życia MORDO

Niedziela, 26 maja 2019 · dodano: 26.05.2019 | Komentarze 2

I znów nie udało się pojechać na wyryp, może to i dobrze bo w lesie warun masakra. Jakby nie Cypel i Kamieniołom to ten sezon póki co całkiem z pupy. Jazda po tych trasach chyba mi się prędko nie znudzi. Jedyne czym rzygam to mycie roweru ....

Pulp trakszyn

Środa, 22 maja 2019 · dodano: 22.05.2019 | Komentarze 0

Jeżdżenie dziś po lesie wydawało mi się głupim pomysłem nawet jak na mnie. No ale miesięcy kiedy mogę pojeździć po pracy jest tak niewiele, że się skusiłem. Po cyplu to nawet wolę jeździć jak pada albo jest zaraz po deszczu, niż jak jest taki wysychający gnój jak miałem tu w sobotę. Jeździ się dużo wolniej ale mocno namoknięte błoto w ogóle się nie lepi, a rower się myje do czysta szlauchem w 2 minuty.

Wiara, nadzieja, przyczepność

Sobota, 18 maja 2019 · dodano: 19.05.2019 | Komentarze 2

Warun taki, że naprawdę trzeba wierzyć i mieć nadzieję, że jadąc po stromym, śliskim trawersie boczne klocki opony "chyco" gripa. Tu chyba przewaga szerokich obręczy, które dają oponie szerszy, bardziej kwadratowy profil. Czasem jestem w szoku po czym idzie przejechać.


Kamieniołom lajn w wiosennej odsłonie

Esy się wyjeżdżają na cyplu

To by był skutany maj gdyby nie ten CYPEL

Poniedziałek, 13 maja 2019 · dodano: 13.05.2019 | Komentarze 0

Cypel to jest majątek

Wtorek, 7 maja 2019 · dodano: 08.05.2019 | Komentarze 0

Slajs of Cypel's paj

Niedziela, 5 maja 2019 · dodano: 06.05.2019 | Komentarze 2

Aura była wyjątkowo obrzydliwa, długo walczyłem ze sobą ale postanowiłem jednak wypocić z siebie 2 dni intensywnego grilowania. Rower po ostatnim tripe w sądecki umył się wybitnie łatwo, trzeba było więc go trochę pobrudzić. Pozatym w końcu nadarzyła się okazja na test przeciwdeszczowej kurtki, którą w ciągu 4 lat od zakupu użyłem jak dotąd chyba tylko raz. Posiadanie dobrej miejscówki ma to do siebie, że można ją nękać w każdych warunkach pogodowych. Kręcenie kółek na Cyplu Bandytów to zawsze jest dobra zabawa.


Warun dla koneserów 


Muszę jednak przyznać, że taka jazda ma coś w sobie. Ten dźwięk błota mielonego przez koła, prędkości na zjazdach dużo mniejsze niż po suchym, ciągły brak przyczepności i łapanie jej na bocznych klockach opony. Plusem padającego deszczu było to, że błoto prawie nie zaklejało kół. Tak się wkręciłem, że nie mogłem przestać nawet jak deszcz z ledwie mżawki przeszedł w dość konkretny opad. Jeździłem do czasu aż przemokły mi gacie. Jak by było kilka stopni więcej to pewnie jeździł bym dalej, ale było 6 stopni, więc dałem sobie na wstrzymanie. Warto było się wybrać na rower, zamiast 3 dzień pod rząd palić grila i się naoliwiać.





Najgorsze co można zrobić z tym błotem to pozwolić mu wyschnąć. Po powrocie do domu, 5 minut ze szlauchem załatwiło sprawę.

Tak hartuje się karbon

Środa, 1 maja 2019 · dodano: 06.05.2019 | Komentarze 2

Co by nie mówić, tegoroczna majówka pogodowo zapowiadała się bardzo słabo. Tony deszczu, zimno. Wertowałem bloga sprawdzając jak wyglądał początek maja w zeszłych latach i naprawdę rzadko kiedy było tak cienko. Od sprawdzania prognoz można było dostać mdłości. Kwiecień mizernie wypadł pod względem liczby wyryp, także była presja gdzieś się ruszyć. Dodatkowo wielce szanowny kolega Łukasz nabył nowy rower. Liczną stajnię jego maszyn tym razem powiększył Scott Genius w wersji z plastikową ramą. Co ten "Szkot" skrywa pod spódnicą? Okazuje się, że prawie same dobre rzeczy.


Scott Szkot

Wprawne oko szybko rozpozna, że osprzęt tego roweru jest naprawdę ok. Przyczepić by się można jedynie do bardzo patyko-czułej (i drogiej) przerzutki, kamienio-wrażliwej (i drogiej) manetki systemu twinloc oraz oczywiście pedałów ESPEDE, których zakładanie do tego typu rowerów powinno być zakazane prawnie na podstawie art.197 KK. No i ta szeroka rama która nie mieści się w uchwyt na moim bagażniku dachowym .... Nowe rowery moich kolegów zawsze wywołują u mnie takie połączenie zachwytu i zazdrości. To sprawia, że zawsze wtedy chcę takiego delikwenta zabrać na ciężką wyrypę, żeby mu się ten rower zepsuł, a najlepiej złamał ;). Przeciągnąć go tak konkretnie po górach. W tym celu wybraliśmy się trochę pojeździć po klasykach pasma Radziejowej.


Jakiś tam typowo sądecki widoczek

Po niewielkich sprzętowych zawirowaniach ruszyliśmy z parkingu w Rytrze. Pedałujemy sobie początkowo asfaltem i w pewnym momencie słyszę jakieś znajome acz dawno nie słyszane cykanie. Paradoksalnie ten dźwięk przywołał wiele pozytywnych wspomnień. Myślę sobie - to musi być full GT. I faktycznie miałem rację. Dogonił nas właśnie chłopak z Nowego Sącza. Chwilę kręcił z nami, pogadaliśmy chwilę o szlakach, wymieniliśmy zdanie na temat błota. Wg niego to sądeckie jest okrutne. Ewidentnie nigdy nie był na południowym Podkarpaciu hehe. Miło się gawędziło, w rytm cykającego zawiasu i-drive :D. Po paru km kolega popedałował w kierunku Przełęczy Żłobki, a my ruszyliśmy drogą leśną na Niemcową (1001mnpm), na którą dotarliśmy dość szybko. Nie był bym sobą gdybym nie dorzucił do wyrypy eksploracji czegoś nieznanego. Tym razem padło na fragment zielonej ścieżki, zwanej "Rogasiowym szlakiem". Zjazd zaczęliśmy z okolicy szczytu wspomnianej Niemcowej, początkowo szeroką, leśną drogą ale potem zaczyna się robić ciekawie. 


Rogasiowy szlak

Jest wąsko, kręto i technicznie. Niestety szlak jest mało przechodzony, leży na nim dużo gałęzi, liści i syfu, w dzisiejszych warunkach było mega ślisko. Oznakowanie też nie najlepsze. Jak by trochę o niego zadbać to był by kozak szlak. Spokojnie był by benger, taka krótsza wersja żółtego spod Przehyby. Niestety - od chaty na Cyhrli jest już typowa droga pozrywkowa z okrutnym błockiem.


Cyrhla

Wielkie ilości wody schodzą z gór. Nie tylko te z opadów, ale jeszcze z zimowych śniegów. Wszystkie strumienie wezbrane, szumią jak wodospady. Woda dała nam się dziś mocno we znaki. W takich warunkach przekraczanie rwących potoków bywa kłopotliwe. Prowadzi do przemoczenia różnych części garderoby.


Karbon lekki jak piórko

Sprzęty do leśnej roboty

No raczej nie szydełkowanie ... 

Narazie tylko lekko przemoczeni ruszamy na dalszą część szlaku w okolicy Radziejowej. Póki co świeci słonce i jest OK. Mozolna jazda błotnistą drogą i fragment srogiego wypych zrywką zlatują w miarę szybko i docieramy do skrzyżowania szlaków w okolicy Kornytowej. Okazuje się, że fragment Rogasiowego szlaku wiodący przez rezerwat Baniska istnieje. Wygląda ciekawie, tam może być potencjał na miarę perci Sosnowskiego. Trzeba będzie to kiedyś sprawdzić od przełęczy Żłobki.


Malinowa perć?

Dziś akurat zaplanowałem zjazd w przeciwnym kierunku. Tu akurat szału nie ma. Jakaś stara pozrywkowa droga, dopiero w dalszej części kawałek stromego singla - ogólnie nie polecam. Najgorsze jednak było to, że szlak w sporej części wiedzie wiedzie wzdłuż strumienia i brody trzeba przekraczać chyba z 6 razy !!!! Nie da się tego w żaden sposób obejść. Tą przygodę kończymy z kompletnie przemoczonymi butami, co przy temperaturze oscylującej w okolicy 10 stopni nie wróży nic dobrego.


Wezbrany strumień

Póki co jest jeszcze w miarę ciepło więc atakujemy skrzyżowanie szlaków pod Wielką Przehybą. Tu kończymy eksplorację i zabieramy się za dobrze znany klasyk - żółty szlak. Niestety - tegoroczna zima była sroga, śniegowa i wietrzna. Na wielu szlakach zalegają połamane drzewa. Żółty jest tym problemem szczególnie dotknięty. Do pierwszego skrzyżowania z szutrem leży 4, trudne do obejścia drzewa. Do drugiego chyba z 6. Szlak jest kozak, ale póki tego nie posprzątają to nie polecam, bo trudno tu się rozpędzić, znaleźć płynność i radość z jazdy. Po przejechaniu najlepszej, singlowej części zjeżdżamy szutrem do asfaltu wiodącego do schroniska na Przehybie. Słońce zaszło, temperatura mocno poleciała w dół, a buty jak mokre tak mokre. Te pare kilometrów to była droga przez mękę. W okolicy pasma tęskniłem za popołudniowymi 10 stopniami, bo było już pewnie poniżej pięciu.


Zima na Przehybie

Totalnie utarci docieramy do schroniska. Stąd czeka nas jeszcze tęga robota na niebieskim szlaku do Rytra. No to ogień. Choć padam na psyk, to chcę tu powalczyć, a nie wysłuchiwać banałów z mongolskich annałów. Daję tu z siebie wszystko co mam, a że mam już niewiele to już inna historia :). Szlak jest nadal mega i nie ma na nim ani jednego zwalonego drzewa. Wciąż uczy, cieszy i bawi. Niestety z roku na rok jest on coraz bardziej zryćkany, dziś akurat przez końskie kopyta, ale motory i quady też tu pewnie działają. Ostatnie 100m, przed metalową kładką to już jest droga zrywkowa. Pewnie kiedyś i ten klasyk zostanie unicestwiony, ale póki co - nadal go polecam. Tym mocnym akcentem kończymy. Plastikowy Szkot wytrzymał lanie i spisywał się na medal. 2000 w pionie pierwszy raz w tym roku zaliczone. Oby pogoda się wyklarowała bo póki co wszystkie wyrypy w tym roku w kurtce.